♥ Het Grote RPG Forum ♥

[Desven]

Insane Asylum, Number 16.66

16.66 is een Asylum opgericht in 1945. Het is een aantal jaar buiten gebruik geweest omdat het alleen bedoeld was voor de échte krankzinnige. Sinds het jaar 1992 is Asylum weer open gegaan. Iedereen die hier word opgenomen heeft een kans van 0.01% om eruit te komen. Het gebouw ligt afgelegen met een flik stuk grond omringt door hoge muren waar spijlen op bevestigd zijn. Kans om te ontsnappen 0.01% In de geschiedenis is er maar één iemand ooit een keer ontsnapt. Er gaat een gerucht rond dat ze hem uiteindelijk hadden gevonden om vervolgens lobotomie op uit te oefenen. Of dit waar is? Dat weet niemand.

Plot-lijn van het verhaal

Een groep jongeren tussen 14/28 jaar zitten opgesloten in 16.66. Ze besluiten dat ze willen ontsnappen maar hoe? Daarnaast verdwijnen mensen binnen het asylum er gaat een gerucht dat er een moordenaar rondloopt. De begeleiding blijft er ijzig stil over, alsof ze wat te verbergen hebben!

Asylum-Characters

Joyce - Hoofd van het asylum.
Matthijs - Bewaker en Joyce haar rechterhand.
Stein - Doctor
Jessica - Zuster
Bettie - Hoofd van de keuken.
Overige bewakers.

Character Informatie

Volledige naam:
Roep naam:
Patienten nummer:
Leeftijd:
Karakter:
Geschiedenis: (voor het asylum)
Diagnoses:

Je mag het zo gek maken als je wilt! en joinen ook als het verhaal al gestart is!
Plaats je Karakter hier: http://hetgroterpgforu.forum2go.nl/insa ... t2631.html

[MJ88]

Volledige naam: Isabella Sanna Wauters
Roep naam: Isabella, Ies, Isa
Patienten nummer: 1992.005
Leeftijd: 21
Karakter: Onzeker, lichtelijk paranoide, zorgzaam (naar anderen toe), intelligent, eerlijk, nieuwsgierig, sarcastisch (en daardoor soms ongewild grappig, waardoor ze zich weer onzeker en niet begrepen voelt)
Geschiedenis (voor het asylum): Heeft het gevoel dat ze de wereld beter moet maken voor iedereen, waardoor ze te veel hooi op haar vork neemt. Sinds de puberteit zorgt dit voor problemen. Ze is een automutilist en raakte verslaafd aan medicijnen. Haar gedachtes begonnen een eigen leven te leiden, waardoor ze soms het verschil tussen dromen en werkelijkheid niet meer herkende. Is een van de eerste bewoners van het Asylum, nadat ze een zelfmoord poging had ondernomen. Heeft het nog steeds moeilijk om zichzelf geen pijn te doen, dus probeert dat op andere manieren. Haar uitlaat kleppen zijn schrijven en lezen.
Diagnoses: ADD (attention deficit disorder), OPS (ontwijkende persoonlijkheidsstoornis)

[Desven]

Volledige naam: Trevor Baine
Roep naam: Trev / Baine
Patienten nummer: 1988.007
Leeftijd: 27
Karakter: Trevor is erg op zichzelf hij bemoeit zich over het algemeen niet met andere mensen. Hij is wat aanhankelijk wat tegen zijn basic karakter ingaat. Het liefste is hij alleen, maar te gelijkertijd wil hij het liefste bij iemand in de buurt zijn. Het zorgt voor een constant gevecht in zijn hoofd. Waardoor hij met regelmaat tegen zichzelf praat. Over zijn verleden praat hij niet, hij is niet vies van een gesprek zolang het maar niet om hem draait. Ergens is hij zorgzaam al zal die het altijd ontkennen.
Geschiedenis: Trevor is geboren in een chaotisch gezin. Moeder was nooit thuis en vader was een dronken lamzak die voor niks goed kwam. Fysiek is hij nooit aangeraakt door niemand niet. Ondanks dat zijn vader opvliegers had, dagelijks. Door zijn hevige schizofrenie had hij vaak episodes waar hij dagen het huis bij elkaar schreeuwde niet kon slapen door hevige nachtmerries. Kort gezegd konden ze ouders hem niet aan en hebben ze hem laten opsluiten.
Diagnoses: Schizofreen.


Zonder stretches.

Volledige naam: Linn Baine
Roep naam: Linn
Patienten nummer: 1967.008
Leeftijd: 21
Karakter: Linn is zorgzaam, lief en vooral energiek. Mensen kunnen haar soms niet eens meer bijbenen. Ondanks dat ze erg mager is sport ze het liefste de hele dag. Ze is een prater, maar haar energie-pieken zijn het ergste als ze in de buurt van Trevor is en hem nog geen moment met rust kan laten (vaak worden ze hierdoor gescheiden) Linn is onwijs jaloers, niet omdat zo zeer omdat ze verliefd is op Trevor maar omdat niets of niemand aan hem mag komen. Je zou het bijna een obsessie kunnen noemen.
Geschiedenis: Linn is het adoptie zusje van Trevor die op 13 jarige leeftijd bij het gezin introk. Vanaf het moment dat ze in huis woonde had ze altijd bonje met Trevor, waar, wanneer maakte niet uit. Linn was nooit opvliegerig van nature maar dit gezin maakte haar zo. Puur uit zelf bescherming. Toen ze achter Trevor zijn geheim kwam (wat hij moeilijk kon verbergen) hield het vechten op, vanaf dat moment wou ze alleen nog maar voor hem zorgen, haar grote broer. Ze was dan ook kapot toen hij werd weg gestuurd. Vol onbegrip, alleen. Ze sprak niet meer, haar levendige karakter was verdwenen. De jaren gingen voorbij ze groeide op als een jonge vrouw, haar stiefvader had ineens oog voor haar. Ze had het niet door voordat het te laat was. Voor ze het wist randde hij haar aan, tot op het punt dat hij haar verkrachten. Eenmalig want Linn sloeg door, zonder aarzeling stak ze haar vader 22 keer. Hierna is ze opgesloten voor poging tot moord. Ze heeft tot de dag van vandaag nog nooit verteld aan Trevor wat er gebeurd is, het zou hem kapot maken.
Diagnoses: Anorexia, ADHD, strafblad.


Zonder piercings, haar natuurlijk rood i.v.m fel rood.

[MJ88]

Gewoon maar beginnen met schrijven of nog wachten op meer mensjes? xD

[Amaranth]

Volledige naam: Ava-Ann Brighton
Roep naam: Ava
Patienten nummer: 1974.012
Leeftijd: 14
Karakter: Ava is een vrolijke meid die altijd iedereen aan het lachen kreeg, maar na haar traumatische ervaringen is ze wat in zichzelf gekeerd. Ze wil altijd alles zo goed mogelijk doen en raakt snel gefrustreerd als het niet gaat zo als ze het wil.
Geschiedenis: Ava is enigst kind en komt uit een arm gezin. Haar vader moest veel werken en dat werd hem te veel. Hij begon met drinken en verspilde al hun geld aan drank in de kroeg. Ava ging dus ook niet naar school en werkte samen met haar moeder in een kledingfabriek, tot dat deze gesloten werd. Geld was dus best een probleem, vader begon meer te drinken en schulden begonnen zich op te stapelen, er was bijna geen geld meer voor genoeg eten. Op een avond kwam vader thuis met de kroeg baas en zijn handlangers. Ava hoorde het en sloop naar de woonkamer waar haar moeder op de bank lag te slapen. Ze zag hoe de mannen haar moeder wakker maakte en begonnen te verkrachten. Ava sprong de kamer in en begon te gillen dat ze van haar moeder moesten afblijven. De mannen kwamen achter haar aan en ze sloot zich op in de badkamer, maar te vergeefs de mannen kregen haar te pakken en sloegen en verkrachten haar ook. Sinds dien kan Ava niet meer slapen zonder nachtmerries en bleef dus ook nachten wakker, ze hield er paniek aanvallen aan over en soms beleefd ze het moment opnieuw en opnieuw. Haar moeder kon haar niet meer verzorgen en toen is ze naar het Asylum gestuurd.
Diagnoses: PTSD(posttraumatic stress disorder), sleep disorder, panic disorder.

[Desven]

Extra informatie - Het asylum doet nog steeds aan onorthodox genezing. Denk hierbij aan lobotomie etc. Verder beschikken we niet over het gebruik van apparatuur zoals telefoons. De rest van de wereld is verder gegaan terwijl alles binnen het asylum voor de patiënten heeft stil gestaan.

Het is ijzig koud buiten. Op het gras ligt een dun laagje ijzel ook de loop paden van de tuin lijken te zijn bevroren. Misschien is dit wel een van de koudste dagen voor de winter. De lucht is bedekt met dikke grijze wolken die gevuld zijn met koude regen, misschien zelfs hagel. De bomen die in de zomer nog zo groen waren verliezen hun kleur elke dag steeds meer. Alsof het hier nog niet depressief genoeg was.

Trevor
Hij rekt zich uit, hij mompelt wat versuft tegen zichzelf. De afgelopen nacht had hem niet veel goed gedaan, vol gespoten met medicatie en maar een paar uur geslapen. Hij heeft zwarte diepen kringen rond zijn ogen terwijl deze schichtig heen en weer gaan observerend als een adelaar. ''je zou denken dat er meer mensen buiten zouden zijn.'' mompelde hij aangezien het bijna tijd was voor ontbijt. Hij zuchtte, trok zijn hoodie over zijn hoofd terwijl hij een peuk uit zijn zak ritselde. Deze vervolgens opstak en een diepe haal nam.

''Trev~'' hoorde hij ineens terwijl een arm om zijn arm werd heen geslagen. Hij keek om terwijl hij de rode plukken van Linn zag. Ergens verbaasde het hem niet. Ze was altijd vroeg wakker, waarom hij had geen idee. Hij keek Linn wat schijn aan, gaf haar een flauwe glimlach. ''Morning.'' Mompelde hij.

Linn
Ze drukte zichzelf meer tegen zijn arm aan. ''heh niet zo humeurig zijn op deze mooie dag!'' lachte ze.Ze keek hem aan terwijl hij zich stil hield. Lichtelijk beledigd liet ze zijn arm los en draaide ze een rondje op de balm van haar voeten. ''De winter komt eraan! misschien krijgen we wel sneeuw.'' Ze liep vervolgens wat heen en weer. Ze was zenuwachtig, maar ze mocht het niet laten merken. Als ze ergens tegenop keek was het de eerste maaltijd van de dag. Ze grijnsde even ritste toen de peuk tussen zijn vingers weg om zelf een hijs te nemen. ''Winter, en jij gaat nog steeds zo naar buiten.'' Hij wees Linn op haar kleren, echter wist hij niet dat ze dit met opzet deed, keer op keer. Vandaag droeg ze een spijkerbroek die zo goed als versleten was vol met gaten, daar bovenop een simpel wit t-shirt. ''je lijkt wel gek.'' mompelde hij terwijl hij de peuk weer van haar weg nam. Linn schudde haar hoofd in onschuld. ''Je weet dat ik het niet koud heb.'' Zei ze, terwijl ze langs hem heen liep. On-opvallend het trapje af en weer op.

[MJ88]

Isabella
Ik keek op van mijn boek toen ik wat geluid buiten hoorde, waarop ik opstond en naar het raam liep. Door het traliewerk keek ik naar buiten, met m'n armen om mezelf heen geslagen en staarde naar Trevor en Linn, broer en zus ofja, zoiets dan. Ze waren niet honderd procent familie van elkaar dacht ik me te herinneren, maar ze waren wel heel erg close.
Een pijnscheut ging door me heen bij de realisatie dat zij tenminste iemand hadden waar ze op konden steunen. Ik had niemand. Nooit gehad, en dat zou in de toekomst ongetwijfeld niet veranderen. Ik was altijd alleen en soms, of eigenlijk best wel vaak, was ik dat alleen zijn goed zat. Diep haalde ik adem toen ik tranen op voelde komen en kneep hard in mijn eigen zij. Hoe stom het ook klonk, maar het werkte kalmerend voor me.
Ik schrok toen er een harde bel klonk, waarop mijn blik naar de klok ging en ik zuchtte zachtjes toen ik zag dat het tijd was voor het ontbijt. Onzeker beet ik op mijn lip en keek naar mijn spiegelbeeld. Een zwarte spijkerbroek en een donkerblauwe slobbertrui, in de hoop dat ik zo min mogelijk op zou vallen. Nog een keer haalde ik diep adem, voor ik mijn kamer uit ging en met mijn ogen op de grond gericht, richting de eetzaal liep.

[Desven]

Trevor
Hij nam zijn laatste hijs en drukte zijn peuk uit tegen het muurtje achter hem. Terwijl hij zit deed schoten zijn nekharen overeind, wat krampachtig keek hij om zich heen. Hij had altijd het idee dat die achtervolgt werd, en dan niet door Linn maar een gedaante die hij niet kon plaatsen. Hij zuchtte eenmalig stopte zijn handen in zijn zakken en draaide zich richting de deur. Linn had zich direct omgedraaid en hobbelde achter hem aan. Trevor trok zijn wenkbrauw op ''je weet hoe ze erover denken.'' mompelde hij was nors. Hij drukte de grote voordeuren open die gek genoeg niet eens zo heel zwaar aanvoelde en passeerde de bewakers die hem afkeurend na keken. Afwezig slofte hij richting de eetzaal die gelegen lag midden in het gebouw.

Linn
Linn trok een pruillip en draaide zich vervolgens om, zodra ze uit het zicht was van Trevor glimlachte ze breed. Plannen om naar de eetzaal te gaan had ze niet, het tegenover gestelde zelfs. Ze keek even om zich heen of geen van de bewakers naar buiten kwam, dit gaf haar nog vijf minuten extra, snel maakte ze een rekensom in haar hoofd 5 minuten, fanatiek steps doen.. zo.. 50 calorieën. Ze zitten het op het lopen, trap op, trap af. Ze voelde haar spieren branden maar ze moest doorgaan ze had zomenteen nog een hele maaltijd. Ze moest en zou nog wat verbranden voordat de bewakers haar in de gaten hadden.

[MJ88]

Isabella
Godzijdank was ik niet de eerste en niet de laatste die de eetzaal binnen liep. Daar had ik namelijk zo'n hekel aan. Ik viel het liefst het minste op, en dat deed je door altijd dingen met de groep mee te doen. Zo ook nu, dat ik de eetzaal binnen ging, achter twee andere patiënten aan. Stilletjes ging ik aan één van de tafels zitten en pakte het ruwe servetje wat op het bord lag. Nerveus begon ik daar wat aan te plukken, terwijl we moesten wachten tot iedereen binnen was, voordat we te eten krijgen. Eten... Zo kon je het eigenlijk nauwelijks noemen. Het brood was vaak oud, droog of hard en de pap had zoveel klonten dat het bijna geen pap meer was.
"Goeiemorgen Isabella." Ik schrok toen een diepe stem naast me klonk en mijn naam zei, waarop ik op keek en recht in het gezicht keek van Fabian. Hij werkte hier nog niet zo lang en leek aardig. Aardiger dan die Joyce of Dr. Stein in ieder geval. "Hoi." zei ik met een lichte blos op mijn wangen. "Hoe voel je je vandaag?" Ik keek naar de plastic beker die voor me stond en die door Fabian gevuld werd met water, waarna hij me een kleiner bekertje gaf waar pillen in zaten. "Prima." mompelde ik. Braaf nam ik mijn medicijnen in en dronk een beetje water, terwijl ik me behoorlijk ongemakkelijk voelde. Ik wist niet waarom Fabian altijd zo bleef plakken en een praatje maakte. Wat was zijn bedoeling? Er moest ongetwijfeld iets achter zitten, maar ik wist nog niet wat.

[Amaranth]

Ava
De bel voor het ontbijt klonk zeer in de verte. Mijn ogen schoten open, bijna de hele nacht had ik wakker gelegen zodat de nachtmerries niet zouden komen. Op het laatst moest ik dan toch in slaapgevallen zijn. Met een zucht sloeg ik mijn benen over de rand van het bed en stond op. Zo snel als ik kon verwisselde ik mijn versleten pyama om voor een licht gekleurde spijkerbroek en een beige vestje. Een lichte paniek kwam naar boven toen ik mij realiseerde dat ik nu waarschijnlijk als laatste de eetzaal moest. Met lood in mijn schoen liep ik richting de eetzaal, onderweg kwam ik nog een bewaker tegen die mij een waarschuwende blik gaf. Snel schoot ik de eetzaal binnen en ging op mijn plek zitten in de hoop dat ik niet werd opgemerkt.

(Sorry voor korte stukje wou graag posten maar zit op mijn mobiel)